Ik durfde niemand te vertellen over de scheiding van mijn ouders. Gelukkig had mijn mentor door dat er iets aan de hand was.
Toen ik voor de zoveelste keer een onvoldoende had, vroeg mijn mentor wat er aan de hand was. Toen heb ik het dus verteld: mijn ouders zijn uit elkaar!
Ik was zo verdrietig toen ze het vertelden. Ik durfde er met niemand over te praten, dan leek het ook minder echt. Maar ik kon me steeds niet concentreren. Het maakte me allemaal niks meer uit. Elke keer ergens anders slapen, spullen mee naar mama, spullen mee naar papa, boeken vergeten en slechte cijfers. Niemand die me begreep.
Maar toen had ik het ineens aan mijn mentor verteld.
Hij reageerde super goed, ik voelde me gelijk op mijn gemak. Ik dacht eigenlijk dat een mentor er alleen was voor schooldingen. Maar met je mentor kan je dit dus ook bespreken, en die kan echt helpen. Ik sta er nu niet meer alleen voor.